ره خـوابــم زد و مـــانــدم بــیــدار ریــخــت از پــرتـو لــرزنـده شـمــع ســایـــه دسـتــه گلـی بـــر دیـوار هـمـه گـل بود ولی روح نداشـت سایـهای مـضـطـرب و لــرزان بود چهرهای سرد و غم انگیز و سیاه گــویـیـا مــرده ء سـرگــردان بـــود شمع خاموش شد از تـنـدی بـاد اثــر از ســایــه بـــر دیــوار نـمــانـد کس نپرسید کجا رفت ؟ که بود ؟ کــه دمـی چـنـد در ایـنـجا گذرانـد ایــن منـم خستـه درین کلبه تنگ جسم درماندهام از روح جـداست مــن اگــر سایــه ء خـویـشم یـا رب روح آواره مـن کـیـست ؟ کجاست ؟ |
|
سلام دوست خوبم وبلاگ تو هم خیلی قشنگه ... از آشنایی با شما واقعا خوشحال شدم ... به من سر بزن خوشحال میشم ... شاد باشی.
:))))))قشنگ بود و بقیشم که خودت می دونی...با اجازه:))))))))
chi kon parinza
payeyi eyn ekharej copy right bezary bara sherta??
khub shod gofty naraht nisty
vagarnah sobh kachal shodeh budy ke baz chteh"
shans avordy ama fek rkonma aza tarse dusata
narahatam bashi nagi ta soal pich nashi
سلام عزيزم...موفق باشی...
سلام. همیشه شاد و سر حال و امید وار باشی.
سلام. چقدر این شعر برام آشنا بود...اما درست یادم نیست کی اینو نوشته ...
خدارو شکر که خوبی-))
سلام پریناز